«پارک سئو یئون» ملقب به «دیوا»، یک زن ۳۴ ساله عادی اهل کره جنوبی است، اما شیوه‌ای که او برای پول درآوردن انتخاب کرده است، از دید ما عجیب است، او هر روز، سه ساعت در آپارتمانش در شهر «اینچئون» می‌نشیند و به تنهایی غذا می‌خورد.
یک پزشک: «پارک سئو یئون» ملقب به «دیوا»، یک زن ۳۴ ساله عادی اهل کره جنوبی است، اما شیوه‌ای که او برای پول درآوردن انتخاب کرده است، از دید ما عجیب است، او هر روز، سه ساعت در آپارتمانش در شهر «اینچئون» می‌نشیند و به تنهایی غذا می‌خورد.
هزاران نفر به صورت زنده، غذا خوردن او را تماشا می‌کنند. ۶۰ درصد آنها بانوان هستند.
در کره جنوبی که شهروندانش به سریع‌ترین اینترنت دنیا دسترسی دارند، چیزهایی مثل این عجیب نیستند، در واقع کار ۳۵۰۰ نفر در کره جنوبی مشابه همین است، اغلب رستوران‌ها اسپانسر این افراد می‌شوند.
به علاوه تماشاگران هم از طریق پول مجازی کره که balloon نام دارد و هر واحدش معادل ۹ سنت است، به او دستمزد می‌دهند.
خبر خیلی کوتاه بود، اما از ابعاد مختلفی همین خبر سرگرم‌کننده، قابل بررسی است:
۱- اینکه اینترنت پرسرعت، می‌تواند منجر به چه تجارت‌های عجیب و غریبی شود، در شرایطی که در کشورهای در حال توسعه توسعه، درخشان‌ترین ایده‌های ذهنی، به علن نبود امکانات، محدودیت‌ها و نبود زیرساخت‌های مثل اینترنت سریع، نیست و نابود می‌شوند، اهالی کشورهای توسعه‌یافته از ایده‌های ظاهرا خنده‌داری مثل این پول می‌سازند.
۲- زمانه، زمانه تضادهاست، رستوران‌های کره جنوبی برای بازاریابی به ترفندهایی مثل این رو می‌آورند، در مقابل بسیاری از همسایگان شمالیهمین زن، شهروندان سوریه یا کشورهای فقیر آفریقا، عملا چیزی برای خوردن ندارند.
۳- زمانه، زمانی تنهایی‌هاست، تصور نکنید که فیلم her، یک فیلم تخیلی بامزه است، چون ما تجلی فیلم her را به نوعی در زندگی روزمره خود می‌بینیم.
در همین ایران ما هم، خیلی‌ها تنها دلخوشی‌شان آنلاین شدن و رصد کردن خوشی‌های زندگی روزمره بقیه است، آنها در اینستاگرام میهمانی‌ها و رستوران‌گردی‌ها و سفرهای دیگران را ناظر می‌کنند و به زور خود را در بطن آن خوشی‌های کوچک تصور می‌کنند.
۴- زمانه، زمانه تکامل شهوت است. در این مورد خاص، حرص و آز یک مشت مرفه شکم‌چران به غذا خوردن این زن و غذاهای رنگارنگ سفره‌اش محدود شده است، اما متأسفانه در خبرها می‌خوانیم که شهروندان ثروتمند غربی، هزاران کیلومتر دورتر ار ساکنان مناطق فقیر دنیا، با پرداخت پول، زنان و دختران را وادار به حضور جلوی وب‌کم‌ها می‌کنند و گاه در این میان اعمالی انجام می‌شوند، که در همه کشورهای دنیا مستحق تعقیب قضایی است.
هزاران نفر به صورت زنده، غذا خوردن او را تماشا می‌کنند. ۶۰ درصد آنها بانوان هستند.
در کره جنوبی که شهروندانش به سریع‌ترین اینترنت دنیا دسترسی دارند، چیزهایی مثل این عجیب نیستند، در واقع کار ۳۵۰۰ نفر در کره جنوبی مشابه همین است، اغلب رستوران‌ها اسپانسر این افراد می‌شوند.
به علاوه تماشاگران هم از طریق پول مجازی کره که balloon نام دارد و هر واحدش معادل ۹ سنت است، به او دستمزد می‌دهند.
خبر خیلی کوتاه بود، اما از ابعاد مختلفی همین خبر سرگرم‌کننده، قابل بررسی است:
۱- اینکه اینترنت پرسرعت، می‌تواند منجر به چه تجارت‌های عجیب و غریبی شود، در شرایطی که در کشورهای در حال توسعه توسعه، درخشان‌ترین ایده‌های ذهنی، به علن نبود امکانات، محدودیت‌ها و نبود زیرساخت‌های مثل اینترنت سریع، نیست و نابود می‌شوند، اهالی کشورهای توسعه‌یافته از ایده‌های ظاهرا خنده‌داری مثل این پول می‌سازند.
۲- زمانه، زمانه تضادهاست، رستوران‌های کره جنوبی برای بازاریابی به ترفندهایی مثل این رو می‌آورند، در مقابل بسیاری از همسایگان شمالیهمین زن، شهروندان سوریه یا کشورهای فقیر آفریقا، عملا چیزی برای خوردن ندارند.
۳- زمانه، زمانی تنهایی‌هاست، تصور نکنید که فیلم her، یک فیلم تخیلی بامزه است، چون ما تجلی فیلم her را به نوعی در زندگی روزمره خود می‌بینیم.
در همین ایران ما هم، خیلی‌ها تنها دلخوشی‌شان آنلاین شدن و رصد کردن خوشی‌های زندگی روزمره بقیه است، آنها در اینستاگرام میهمانی‌ها و رستوران‌گردی‌ها و سفرهای دیگران را ناظر می‌کنند و به زور خود را در بطن آن خوشی‌های کوچک تصور می‌کنند.
۴- زمانه، زمانه تکامل شهوت است. در این مورد خاص، حرص و آز یک مشت مرفه شکم‌چران به غذا خوردن این زن و غذاهای رنگارنگ سفره‌اش محدود شده است، اما متأسفانه در خبرها می‌خوانیم که شهروندان ثروتمند غربی، هزاران کیلومتر دورتر ار ساکنان مناطق فقیر دنیا، با پرداخت پول، زنان و دختران را وادار به حضور جلوی وب‌کم‌ها می‌کنند و گاه در این میان اعمالی انجام می‌شوند، که در همه کشورهای دنیا مستحق تعقیب قضایی است.
عیب نداره.....